Cały ten miesiąc okazał się dla mnie niezwykle wyczerpującym: początek był jak łyk świeżego powietrza, po którym nastąpiły liczne wyzwania. Bardzo często na zakończenie dnia wybierałam zdrowy sen lub ciekawy film, odstawiając blog oraz domowe obowiązki na bok. Kolej zdarzeń zmusiła mnie do przemyślenia na nowo wszystkiego, co mam w życiu i tego, do czego z taką pasją dążę. 

Jedna z moich ulubionych modowych gazet ogłosiła konkurs na ambasadorkę/blogerkę/redaktorkę. Nad zgłoszeniem zastanawiałam się jakiś czas, lecz dopiero ostatniego dnia napisałam treść wiadomości i wysłałam swoją kandydaturę, nie oczekując w sumie szokujących wyników. Okazało się, że zostałam zaproszona na część dalszą - casting w Warszawskiej siedzibie JOY'a. Konsternacja, radość, podekscytowanie, strach - przez wszystkie uczucia przeszłam standardowo, mając tylko jedno na myśli. Nie odbierać zdarzenia na poważnie. Teraz, kiedy mam zadowolenie z pracy, stabilną sytuację w domu i pewne osiągnięcia na blogu, nie myślałam o tym, by wszystko postawić na jedną kartę. Pojechałam na casting by zdobyć pewne doświadczenie i dobrze się pobawić. Nakręcała mnie również nadzieja na zastosowanie swojego umiłowania do mody gdzieś poza stronami swojego bloga.

Na miejscu działo się to, czego obawiałam się najbardziej: było ciekawie, ale nie na tyle bym mogła poczuć się komfortowo w tej atmosferze. Wiecie o co mi chodzi? Byłam najstarsza w swojej grupie, czułam, że mam zupełnie inne zainteresowania, podchodzę do świata mody z pewnym szacunkiem i nie mogę udzielać się w panujących tam rozmowach. Jednym z tematów dyskusyjnych był np. ten: kto ile płaci za sesje zdjęciowe i która z agencji jest w czym lepsza. Tak samo nie zaciekawiły mnie rozmowy o tym, kto i z kim współpracował. Szczerze, na liście 100 najważniejszych i najciekawszych dla mnie tematów, te wymienione powyżej trafiłyby na co najmniej 101 miejsce.

W momencie, kiedy trzeba było opowiedzieć o sobie, straciłam cały zapał. Poczułam nagle straszne zmęczenie. Mówiłam i z każdym słowem słyszałam coraz głośniej pytanie w swojej głowie: "Czego właściwie tu szukasz?" Czułam się jak starsza osoba, która zbyt późno zorientowała się, że wybrała złą ścieżkę kariery. Podobno zawsze można zacząć życie od początku, w tym celu mając 30 lat albo i więcej zupełnie zmienić zawód. Byłam w tym momencie pewna, że cały ten casting nie jest odpowiednią dla mnie drogą. Opuściłam pokój z uczuciem niewykorzystanych 5 minut. Następne zadania wykonałam by tylko zbliżyć moment zakończenia zbędnej dla mnie procedury ogłoszenia wyników. 

Widziałam w międzyczasie Jessice Mercedes, słyszałam jej relacje z Paris Fashion Week. Stwierdziłam, że jeżeli każda jej opinia wygląda w podobny sposób, to nie ma co pędzić w kierunku jej świata. Może i jest pełen zabawy ale nie zachowuje swojej wartości.  

Już w domu szukałam wytłumaczenia, odpowiedzi na pytanie jaką drogą iść dalej. Wahałam się by nie usunąć przy okazji swojego bloga, skoro zainteresowanych nim jest zbyt mało, a moje zaangażowanie zależy od zbyt wielu czynników. Dziś jednak postanowiłam kontynuować rozpoczętą pracę z myślą o sobie i o tym, co wciąż lubię.












 

Pamiętacie może, jak rok temu pisałam na temat codziennej pielęgnacji włosów? Dzisiaj mogę podzielić się rezultatami, a także wskazówkami odnośnie tych bardziej i mniej skutecznych metodach na zapuszczanie włosów. Z ciekawością się dowiem również o waszych sposobach :)

Na wstępie pokarzę efekty rocznej kuracji:

Nie raz już na moim blogu mieliście okazje poczytać o kosmetykach naturalnych i eko. Dzisiejszy wpis będzie o tych sprawdzonych na mnie i całej rodzinie :) 

Czy też macie takie wspomnienie z dzieciństwa, kiedy bardzo nie chciało się wracać do domu, by umyć ręce, i ktoś z towarzyszy sięgał po taki "mydlany" kwiatek? Nazwaliśmy go tak, bo po kontakcie z wodą się pienił i skutecznie czyścił przybrudzone rączki. Taki zwyczajny przykład przypomina mi o tym, że są naturalne roślinne składniki, które mogą być używane w produkcji mydła. Tak pewnie pomyśleli i twórcy Yope - delikatnych mydeł w płynie. 

Ważna wiadomość - zawierają aż 92% składników naturalnych z certyfikatami Ecocert i BDIH. Czego mydła Yope nie zawierają? Parabenów, silikonów, barwników, SLES-u i SLS-u, zresztą opis całej listy znajdziecie na stronie producenta, żadnych "tajemniczych" koktajli w niej nie ma. Są pośród moich czytelników weganie? Zwróćcie uwagę, że jednym w głównych składników wciąż pozostaje gliceryna ale otrzymywana przez zmydlanie tłuszczów roślinnych. 

Jakie zapachy są dostępne? Jest ich kilka, pełen opis znów przeczytacie na stronie TUTAJ. U mnie na przykład na długo zamieszkały dwa: werbena w łazience i goździk w kuchni.

Dziś krótko, zwięźle i na temat. Wystarcza niewielka ilość by dokładnie umyć ręce, świetnie się pieni i zapowiada się jako bardzo wydajny kosmetyk. W dodatku niewiele kosztuje, ma niezwykły i przyjemny aromat (na pewno te dwa, które mam) i jest dostępny w wielu sklepach internetowych. Na początku byłam zaskoczona: w pierwszych sekundach mydło zdaje się nie będzie w cale pienić a dopiero później powleka całą skórę rąk. Aromat na długo się utrzymuje i nie tylko na rękach ale również całej łazience. Wspominałam może, że mydło Yope doskonale nawilża? Po umyciu nim nie czuję potrzeby stosować krem do rąk, co w moim przypadku jest ogromnym plusem (jaka oszczędność na czasie!). A oto są moje cudeńka:

Pamiętacie może z moich poprzednich wpisów, jak lubię filmy i książki, motywujące do zmian na lepsze? Nie mogę nie podzielić się tym skarbem z Wami, moi drodzy czytelnicy i czytelniczki. Dopiero co skończyłam oglądać "The Second Best Exotic Marigold Hotel" i teraz serdecznie go polecam wszystkim osobom, które poważnie się wzięli za spełnienie postanowień noworocznych (lub jakichkolwiek innych). 

Czasami zdaje mi się, że jestem bardzo niepodobna do innych. Nigdy nie uzależniało mnie palenie i gry komputerowe, głośne imprezy ustępowały cichym spacerom w jakiejś głuszy, nowy odcinek o gwiezdnych wojnach nie ruszył ani jednego włosa na mojej głowie a słowo serial mnie obrzydza. Co do ostatniego, to jednak kilka mnie wciągnęło i muszę przyznać, iż mogę oglądać je w nieskończoność. Mogę tą listę wydłużyć o kilka dodatkowych punktów, fakt pozostaje faktem: co kręci miliony rzadko przykuwa moją uwagę. Często łapię się na myśli, że mentalnie zostałam pomiędzy nastolatką a kobietą w starszym wieku. Ta właśnie pani prosi ubierać się z klasą i elegancko a nastolatka podmienia szpilki na śniegowce; ładne spódnice o kroju oliwkowym na podarte modne dżinsy. Wygoda często wygrywa i czas liczy się bardziej niż elegancja. Co z tego wychodzi, możecie zobaczyć w mojej dzisiejsze stylizacji!

Polak jedzie w góry głównie po to, by napić się gorzkiej, kupić "prawdziwe" oscypki oraz by pojeździć na nartach lub desce. Kiedyś czekałam na dobrą pogodę, by udać się z koleżanką do wypożyczalni sprzętu narciarskiego i spędzić dobrych kilka godzin na nartach. Nie mieliśmy wtedy w mieście zorganizowanego stoku, jedyną możliwością była trasa wzdłuż rzeki. Wspominając dziś dawne czasy nie mam już ochoty do uczenia się jazdy na stokach. Urzekają mnie coraz bardziej piesze spacery, wielogodzinne, wyczerpujące, po których nie czuję nóg i pleców ale jestem szczęśliwa. Kilka dni tuż po sylwestrze spędziliśmy w małym miasteczku Kudowa Zdrój tuż przy granicy z Czechami. 

Z mapą (a raczej nawigacją) wyruszyliśmy z Mateuszem w długą podróż po okolicach. Nasz hotel znajdował się tuż przy parku uzdrowiskowym, który budownictwem przypomina turystyczne Karlowe Wary. Po jednej stronie pijalnia wód mineralnych, po drugiej termy. 

Przyprószony śniegiem i skuty lodem staw znajduje się tuż po drugiej stronie od nas. Jeszcze para uliczek - i granica państwa. 

Kilka ścieżek prowadzi od razu pod górę i za kilka minut kończy się przy znanej relikwii - kaplicy czaszek. Dzięki niezwykłej pracy księdza Wacława Tomaszka pod koniec XIX wieku udało się w jednym miejscu zgromadzić kości ok. 30 tys. ludzi, pochowanych na okolicznych ziemiach. Większość z nich zginęła podczas panującej lata wcześniej epidemii ospy a drudzy polegli w licznych wojnach na mających swe pola bitew w okolicy. Kaplica jest w całości wyłożona czaszkami i kośćmi ludzi, pod podłoga pozostają jeszcze tysiące nieznanych. Tajemnica tego miejsca pozostawia swoich widzów w głębokim milczeniu. 

Tak samo i my w ciszy wyruszyliśmy w dalszą podróż w górę. Po drodze zachwycały nas wysokie pagórki, porośnięte sosnami i jodłami, niespokojna rzeka, kręte zamarznięte kawałki jezdni. 

Po kilku kilometrach dotarliśmy do zabytkowej ruchomej szopki, całkowicie wykonanej z drewna. Wystawiona ona jest nie w muzeum lecz w prywatnej posiadłości wnuków jej wykonawcy.