Jeżeli życie małżeńskie wydaje wam się zbyt nudnym, stwórzcie nową rzeczywistość.

Zastanawialiście się kiedyś jakim jest wasz związek? Czy to jest prawda, że każda rodzina przechodzi przez kilka etapów i tak zwanych kryzysów poszczególnych lat? Może wasz związek jest przykładem dla innych: w waszym domu na zawsze zamieszkała miłość, szczęście i harmonia, a może odwrotnie: słowo "cierpliwość" już wkroczyło do waszego życia? Filmy ostatnich lat dają nam mnóstwo przykładów "nieprzeciętnych" związków: miłości ponad życie ("Dream House"), miłości, przemieniającej się w nienawiść, której można pozbyć się za pomocą killera ("Meeting Evil"), albo miłości nie mogącej przetrwać wszelkich wyzwań ("Revolutionary Road"). Film "Gone Girl" powstał na podstawie książki Gillian Flynn o tym samym tytule i opowiada nam o jeszcze bardziej skomplikowanym związku. 

Wydawało się, że rodzina Nicka (Ben Afflek) i Amy (Rosamund Pike) jest perfekcyjna: mają dom w Nowym Yorku, bogaci rodzice Amy wpływają na jej karierę pisarki. Mówi o niej cały kraj, bo na jej książkach wyrosło całe pokolenie dzieci. Wyobraźnia zawsze pomagała Amy upiększyć rzeczywistość i napisać kolejny bestseller. Ta sama wyobraźnia tworzy perfekcyjnych facetów z którymi ona związuje swoje życie. To jednak nie ratuje jej małżeństwa i szczęście pierwszych lat związku niepowstrzymanie znika przy powstających na drodze komplikacjach.

Z czasem robi się tylko gorzej: umiera namiętność i pożądanie, wzajemne zainteresowanie przemienia się w strach, niepewność i nienawiść. Większość młodych związków kończy się właśnie z podobnych powodów, co pary próbują rozwiązać np. przez dorobienie się potomstwa.

Przeprowadzka do rodzinnego miasta Nicka tylko pogarsza sytuację w związku, główny problem kryje się w odczuciach Amy: nie jest to miejsce jej marzeń, większość odłożonych pieniędzy wydaje na utrzymanie Nicka. Przyzwyczajona do pracy twórczej i pisania, do popularności i materialnej stabilności traci smak życia i przestaje interesować męża a nawet bardziej - odstraszać go. Ta banalna historia jest codziennością setek ludzi; widzimy w problemach głównych bohaterów swoje niespełnione oczekiwania, żale i rozczarowania. W momentach szczęścia i sukcesu odbieramy ludzi nie takimi jacy są a tylko takimi jakimi ich chcemy sobie wyobrazić. Czas i okoliczności sprowadzają nas na ziemię i w końcu musimy zdjąć różowe okulary. Idealnym rozwiązaniem w takiej sytuacji stałby się rozwód, ale między Nickiem i Amy dzieje się inaczej. Nasi bohaterowie znajdują to zbyt zwyczajnym i rozpoczynają prawdziwą wojnę, która wydostaje się poza granice domowego zacisza i szybko podłapana przez media staje się topowym tematem w skali całego kraju. Pewnego dnia Amy znika w dziwnych okolicznościach, które wskazywałyby na morderstwo.  W tej historii będzie miejsce na porwania, morderstwa, poszukiwania zaginionej kobiety i ujawnienie najbardziej ukrytych tajemnic Amy i Nicka.


Czy to możliwe, żeby związek u swojego kresu budził tak wielkie emocje, żeby zabić drugą osobę? A może to próba zwrócenia na siebie uwagi czy obarczenia kogoś winą?

Pierwsze 30 minut filmu mogą okazać się nudnymi: wszystko wygląda na zbyt oczywiste, a następne dwie godziny zbędne, jednak z każdą kolejną minutą akcja nabiera obrotów i rozwiązanie zagadki Amy zabiera cały nasz umysł. Dzięki charakterystycznej grze aktorskiej "Gone Girl" ogląda się na jednym tchu. Ben Afflek, zazwyczaj mało emocjonalny, daje z siebie wszystko: pokazuje dorosłego faceta, który nie jest wstanie zmierzyć się twarzą w twarz z dorosłymi problemami i odpowiednio zareagować. Decyzje za niego podejmują żona, siostra, adwokat; gry na konsolę zdecydowanie nie pomagają mu w rozwoju kariery. Rosamund z kolei pokazuje kobietę o niezdrowym rozsądku i ukrytej maniakalności. Perfekcyjnie wciela się w postać kochanki, zdradzonej żony, ofiary gwałciciela, a nawet przyszłej matki.

Bardzo dziękuję za tak ciekawy film i wspaniałą grę aktorską.

Moja kolejna stylizacja nie jest nasycona okresem świątecznie-sylwestrowym. Nie znajdziecie w niej setek cekinów albo seksownej koronki. Jedyną rzeczą którą zabrałam ze sobą z balu była mała czarna kopertówka. Oglądając poprzednie wydanie swojej ulubionej gazetki, zobaczyłam świetny i wygodny look gdzie główne skrzypce grają... adidasy Superstar! Swoje od pewnego czasu trzymałam w pudle i zastanawiałam się czy to nie one przypadkiem zajmują w mojej szafie zbyt dużo miejsca. Nowy pomysł zapewnił im drugie życie a mi - codzienny zimowy outfit. Nudny zestaw dżinsy + trampki + sweter odszedł w przeszłość, stawiam raczej na ciemne legginsy i dopasowany żakiet. Żałuję tylko braku kolorowego płaszcza bez którego całość jest prawdziwie czarno-biała.